Dan maak ik maar zin
Chronische pijn – langer dan drie maanden aanhoudende pijn – komt vaker voor dan we denken. In Nederland blijkt dat ongeveer drie miljoen mensen lijden aan chronische pijn. De cijfers liegen er niet om en dit maakte mij benieuwd hoe mijn lotgenoten hier mee omgaan. Een fotografische zoektocht over zingeving en wat er nu echt belangrijk is voor buitenstaanders om te beseffen over een leven met aanhoudende pijn. Dit leverde vooral veel herkenning op en een aantal indrukwekkende uitspraken.
​
Zo heeft één van hen reumatische pijn, de ander een altijd aanhoudende piep in het oor, een gebroken stuitje waar behandelingen ingewikkeld zijn, een verschoven rugwervel door een motorongeluk en soms kunnen zelfs de artsen niet duiden wat de pijn veroorzaakt. Mijn doel is niet om van iedereen een medisch dossier op te stellen, maar om een bewustzijn te creëren waarin we beseffen dat iedereen een verhaal heeft. Je hier niet alleen in bent. En je dit aan de buitenkant op het eerste gezicht niet altijd kunt zien.
"Als ik een slechte dag heb, zeg ik altijd tegen mezelf; kom op Teuni, knop om! En dan kan ik er weer tegenaan. Als je gezellig bent blijven de mensen komen. Dan denk ik, vooruit maar weer." - Teuni
"Ik ga er mee naar bed en sta er mee op. Bij turbulentie om de vrachtwagen door harde wind om de cabine vraagt het mijn volle concentratie. Daar heeft het de meeste invloed op. Het kost dan alles en dan denk ik wel eens laat me nou, flikker toch op." - Rick
"Ik denk dat het belangrijk is dat mensen beseffen dat je nooit kunt weten hoe iemand met chronische pijn het leven ervaart, ga dit dan ook niet voor de ander invullen. Anderen zien mij bijvoorbeeld op mijn goede dagen op een feestje, maar zij weten niet dat ik heb ingecalculeerd dat ik hierna een paar dagen mijn bed niet uit zal komen door de pijn. Fotografie geeft mij rust in mijn hoofd en heb ik momenten dat ik de pijn niet voel. Hier ben ik erg dankbaar voor.​" -Mirjam
"Nee, ik kan niet zeggen dat ik mijn situatie accepteer. Ik heb hoop dat er behandelingen zijn die mij gaan helpen. Dit kan niet de toekomst zijn. Natuurlijk word ik er dagelijks mee geconfronteerd. Dat is niet perse erg, maar dingen lukken soms 'anders'. Van mij hoeft het er ook niet zo over te gaan. Als ik een klote dag heb, laat mij die dan gewoon hebben. Ik wil echt wel antwoord geven, maar ik ben meer dan mijn pijn. Hoe gaat het met mij en niet hoe gaat het met de pijn. Het is vaak lief bedoeld, maar ik hoef geen medelijden."​ - Elke
"Ik ervaar veel onbegrip vanuit mijn omgeving. Ze snappen het gewoon niet en gaan dan voor mij bepalen wat ik wel en niet kan. Hierdoor wil ik nog wel eens over mijn grenzen gaan en dan verga ik weer een paar dagen van die misselijkmakende, brandende pijn. Ik heb wel eens dagen gehad dat ik dacht, ik rij eerdaags van een berg. Dan zag ik het niet meer zitten. Ik denk dat als ik vrijgezel was geweest, het nog veel moeilijker zou zijn. Mijn vrouw en twee jongens geven mijn leven zin." - Matthew
“Ik vind het belangrijk om te focussen op wat nog wél kan. Ondanks dat heb ik wel moeten leren mijn verwachtingen bij te stellen. Zo hoopte ik dat ik na mijn tweede knie operatie weer zou kunnen paardrijden, wat mijn lust en mijn leven was. Dit heeft niet zo mogen zijn. Helaas ervaar ook ik onbegrip. Zo parkeerde ik eens op een invaliden parkeerplek (waar ik een invalidenkaart voor heb) en toen ik uitstapte kwam iemand naar me toe en zei; wat doet u nu, daar mag u niet staan! Toen ben ik heel rustig gebleven en gezegd; geloof mij, je zou nog geen dag met mij willen ruilen.” - Annet